فعالیت الکتریکی عضلات شانه هنگام دور کردن اندام فوقانی در سطوح فرونتال و اسکپشن با سرعت و بار‌های مختلف

زمینه و هدف: هدف این پژوهش مقایسه شدت فعالیت عضلات کمربند ­شان ه­ای هنگام بالا بردن اندام فوقانی در سطوح حرکتی فرونتال و اسکپشن با سرعت و بار­های مختلف بود. روش­ تحقیق: تعداد 16 زن 28-20 ساله مورد مطالعه قرار گرفتند. با استفاده از دستگاه الکترومایوگرافی سطحی فعالیت عضلات دلتوئید (قدامی، میانی و خلفی)، فوق­خاری، همچنین ذوزنقه­ (فوقانی، میانی و تحتانی) هنگام الویشن 90 درجه اندام فوقانی در دو سطح فرونتال و اسکپشن ثبت شد. وظایف حرکتی در شرایط سرعت آهسته و تند که با و بدون یک بار (معادل 5% جرم بدن) تکرار شدند. از آنالیز واریانس با اندازه­ گیری­ های تکراری در سطح معنی­ داری 0/05>p برای تحلیل آماری استفاده شد. یافته­ ها: در شرایط تعامل عوامل عضله، سرعت، بار و صفحه­ حرکتی اثر معنی ­دار بود (0/06=p). سطوح فعالیت عضلات دلتوئید (قدامی، میانی و خلفی)، فوق­خاری و ذوزنقه­ (فوقانی، میانی و تحتانی) در صفحه فرونتال به ترتیب %53، %68، 73%، %55، 58%، %33 و %51 بود. این ارزش­ها برای الویشن شانه در صفحه اسکپشن %43، %73، %96، %67، %69، %43 و %62 بود. در مجموع فعالیت عضلات در سطح فرونتال حدود 16/0 برابر بیشتر از سطح اسکپشن بود (0/0001=p). میانگین کل شدت فعالیت عضلات با افزایش سرعت 11/0 برابر بیش‌تر از حرکت آهسته بود (0/0001=p) و همچنین در حرکت با بار فعالیت عضلات حدود 52/1 برابر بیشتر از شرایط بدون بار بود (0/0001=p). نتیجه­ گیری: الگوی فعالیت عضلات الویشن شانه در سطح فرونتال به وسیله­ فعالیت بیش‌تر در سطح فرونتال، متفاوت از سطح اسکپشن است. در بالا بردن، اندام فوقانی عضله دلتوئید خلفی فعالیت بیش‌تری از دیگر بخش­های دلتوئید نشان داد. عضلات ذوزنقه‌ میانی و دلتوئید قدامی کمترین فعالیت را در بالا بردن اندام فوقانی داشتند. افزایش سرعت و بار، اثر بیشتری بر عضله دلتوئید خلفی نسبت به دیگر عضلات داشتند.